Ilość wyświetleń: 3155
Jak bawiąc się niewinnie z maluchem przysposobić latorośl do zadań? Skoro już od powicia istnienie stawia nas przed niekończącymi się obowiązkami, czyż wobec tej nieuchronności nie trzeba sukcesora odpowiedzialnie do życia przygotowywać?
Szczególnie doceńmy rodzica bądź opiekuna, który w porę wychwyci w dziecku lub podopiecznym indywidualne uzdolnienia, pozwalające mu należycie się rozwijać, a w sytuacji koniecznej, nadzieję jutra szczerze wspierać materialnie. Najzdolniejsi z pociech, chcemy tego czy nie chcemy, sami podążą w przyszłość, dokąd zechcą. Opowiadam się nie tylko za prymusami. Wykorzystajmy szansę - róbmy wszystko, żeby obecne pokolenie wzrastało w beztroskiej szczęśliwości.
Wychowanie bezstresowe - to już było. Ale, ale… kształtowanie charakteru może być czarowną impresją ogrodu dzieciństwa. Skoro sezonowy raj na naturalnej polanie bywa fantazjowaniem, niechby więc marzenia „dostosowywały się” do przyjemnego podwórka z niezrównanymi rówieśniczymi zabawami. Któż nie wspomina wczesne sny: ciuciubabki w cieniu jabłoni, skakanki pod oknami, skąd dochodzi próżne wołanie matek do odrabiania lekcji, dzikich gonitw w berka, wyciszonych gier w klasy na żwirowanej ścieżce, dwa ognie za płotem, podchody lub chowanego, puszczanie kaczek na wodę, intratną klipę o ścianę, towarzyskiego pomidora o zmierzchu, etc.
Szczerym życzeniem jegomościa, który niejedno doświadczał, byłoby przyjazne kontaktowanie się pacholąt ze zwierzętami, najlepiej w przychylności krzaczastej przyrody. Przyznaję, że szczególnie ciepłego klimatu z zaprzeszłej pamięci bardzo mi brakuje.
da Videk - 01-06-2015
Artykuły powiązane:
1.
Żeby nie wyglądało, że w podwórkowym żywocie wyłącznie były sielanki, nie zawadzi łyżka łagodzącej zmysły maści (dziegciu). Oto dokrętka do powyższego. Nazajutrz po wojnie w kamienicy przy Armii Czerwonej osiadł ślusarz Łagojda, powstaniec warszawski, życzliwy społecznik. Dla dzieci z sąsiedztwa zainstalował w ogrodzie fachową huśtawkę. Siedzącego na desce czteroletniego Pawełka co rusz balansowałem, kołysząc na stojąco w wte i wewte. W pewnej chwili bujnąwszy energicznie… puściwszy sznury chłopiec odfrunął lobem na osiem metrów, trafiając fizjonomią w poniemieckie kubły pod zdewastowaną komórką. Poszła rączka, zdaje się prawa. W powyższym zeznaniu nie wspomniałem o popularnej grze - pikutach z udziałem finki (noża). Ponieważ konieczne było miękkie podłoże, najczęściej dorywcze starcia z ostrym narzędziem odbywały się wiosną bądź jesienią. W przedstawianym przypadku rzecz miała miejsce w podmokłym ogródku, operowaliśmy ukryci za krzakami agrestu. Z kolegą Jurkiem występowaliśmy na obsychającej trawie w gumowych butach, wówczas dość powszednich czarnych kaloszach. Zastępczo pogrywaliśmy 30-centymetrowym płaskim pilnikiem bez uchwytu. W finale spotkania wykonywało się szmergiel energicznie zsuwany z czoła. Remisowo z Jurkiem, od z górą dekady lat osiadłym w kanadyjskim Ontario, odliczaliśmy kolejne udane próby. W pewnej chwili przeciwnik w gumiaku zatrważająco zjaśniał na twarzy. Ostrzem ciężkiego pilnika trafiłem w stopę, na fest przykuwając do ziemi. Obydwaj zmartwieliśmy oczyma pobladłej duszy, widząc wstrząsające sceny „co teraz będzie”? Okazało się, że grot na wylot przebił tworzywo, omijając grzbiet przygwoździł do gruntu nieboraka, z przerażenia drewniejącego na twardej podeszwie. Nie naruszając palców, ostrze szczęśliwie ominęło podbicie. Więcej w tej konkurencji nie rywalizowaliśmy, niemniej pouczające wspomnienie beztroskiej zabawy dziecięcej pozostało…
da Videk (81.190.36...) 04-06-2015 11:57
2.
Kiedyś to się bawiło na podwórku. Teraz to się siedzi przed komputerem.
Gregory96 (83.21.76...) 21-06-2015 15:25
