Rzeczywistość a nasze wyobrażenia. Jak wyobrażaliśmy sobie bycie dorosłym?
Rzeczywistość a nasze wyobrażenia. Jak wyobrażaliśmy sobie bycie dorosłym?
Artykuł sponsorowany
Ilość wyświetleń: 955
Dorośli wszystko wiedzą. Kiedy czegoś chcą, to nie muszą nikogo o nic prosić, a kiedy zrobią coś źle, nikt im nie zwraca uwagi. Są silni i potrafią robić rzeczy, które dzieciom przychodzą z trudem. Mogą jeździć samochodem, nie muszą spędzać czasu w przedszkolu albo szkole, ani odrabiać zadania domowego. Kupują to, co im się podoba. Dorosłym wolno wszystko, dlatego chcemy, żeby lata dzieciństwa szybko minęły. Bo kiedy w końcu osiągniemy pełnoletność, problemy typu: praca domowa, wizyta u mało sympatycznej ciotki, czy ograniczenia na jedzenie słodyczy znikną. Życie jako dorosły to jedno z marzeń dzieciństwa, które się spełnia.
Szkoła, zadania domowe i odwiedziny u krewnych
Kiedy wspominamy czasy przedszkola i podstawówki, przychodzą nam do głowy lekcje pisania, zadania domowe z matematyki, siedzenie w ławce cały dzień. To też wizyty u krewnych, których się nie lubiło, u kuzynów, którzy nas zaczepiali i u cioć, które miały piskliwy głos. To ciągłe nakazy i zakazy - mycie zębów, chodzenie spać po dobranocce, zakładanie gryzącego szalika i rękawiczek. Gdy sięgamy pamięcią do tamtych czasów, czujemy nostalgię, myśli o samodzielności zdają nam się zabawne, ale w wieku dziesięciu lat były tym, czego chcieliśmy z całych sił. Bo dorośli mogą nosić eleganckie ubrania, piszą nie kredkami, a eleganckimi długopisami Parker, jeżdżą prawdziwym samochodem, mają pieniądze, żeby kupować zabawki.
Szara rzeczywistość dorosłego
Po latach oczekiwania na magiczny moment osiemnastych urodzin okazuje się, że świat staje się... skomplikowany. Zamiast do szkoły, trzeba iść do pracy, ale nie możemy przynieść usprawiedliwienia, trzeba wykonywać polecenia, bo inaczej nie dostaniemy wypłaty. Pojawiają się rachunki do płacenia, lodówka do zapełnienia, samochód do opłacenia - ubezpieczenia, paliwo, czyszczenie, przeglądy, mandaty. Doba nagle staje się za krótka. Zamiast kredki mamy w ręku elegancki długopis, podpisujemy ważne dokumenty, odwiedzamy urzędy i prowadzimy interesy. Mamy własne dzieci, którym trzeba zapewnić wyżywienie, ubrania, wyprawki szkolne, zapłacić za lekcje piłki nożnej, gry na gitarze, nauki angielskiego. Z marzeń o beztroskim życiu niewiele zostało, stajemy się aktorami wyczerpującego przedstawienia.
Marzenie o byciu dzieckiem
Jednak nawet w natłoku wszystkich tych obowiązków, nikt nie chce wracać do czasów, gdy nie mógł robić tego, co chciał. Kiedy trzeba było iść szybko spać, odrabiać zadania domowe, nie zbliżać się do włączonej kuchenki. Choć nie jest to pozbawione wad, wolimy jednak pozostać pełnoletni, mieć prawo jazdy, zapomnieć o niemiłych nauczycielach, którzy ciągle używali czerwonego długopisu – wcale nie takiego, jak z naszych dziecięcych wyobrażeń.
W dzieciństwie świat dorosłych wyobrażamy sobie jako miejsce wspaniałe. Kiedy już stajemy się dorosłymi, zaczynamy rozumieć, jak naiwni byliśmy. Gdy wydawało nam się, że „ci duzi” odnoszą same sukcesy, mogą dokonać niemożliwego, czuliśmy się bezpiecznie. Kiedy to my jesteśmy dorosłymi i kiedy spoglądamy na dzieci, zdajemy sobie sprawę, jak wiele straciliśmy, nie doceniając tego niepowtarzalnego czasu. Mimo to niewielu z nas pragnie wrócić do tamtych czasów i mierzyć się z wyzwaniami okresu dorastania, pierwszymi miłostkami, burzą hormonów i niekończącymi się godzinami w szkolnej ławie, pod czujnym okiem nielubianego nauczyciela.
