Ilość wyświetleń: 4032
Czerwcowy wieczór 2010. W ulicy Śląskiej, vis-á-vis gimnazjalnej „Jedynki”, tuzin gołowąsów nadużywa czasu na betonowym cokole. Przypominają strajkujących na płotach stoczniowców. Barczysty lider z pakunkiem chipsów wygląda na więcej niż dwudziestoletniego. W telewizji Mundial, piłkarski finał, a tu przekrzykujący się młodzieńcy gibają. Powinni śledzić najciekawsze w tej chwili wydarzenie na świecie, tymczasem bliższa im od sportu nijakość. Wystukują piętami wyimaginowany rytm. Kultura gniewu?
Już wiedzą, że zwykle chleb spada na podłogę posmarowaną stroną. Z założenia z losem złym się nie zmagają, na los się narzeka. Tyle wystarczy.
Niespokojnie szukamy w narybku miejsc ambitnych. Jasne, że każdy chciałby zarabiać. O społecznym prestiżu nie myślą, przydałaby się kariera, awans płacowy skokowy. „Czemu nie, choć to czysta fantazja” – mówi człowiek twardego karku.
Krzysztof pozbawiony jest złudzeń. Postawny mężczyzn, podoba się panienkom. Kręcą się, ale rokowania nie są najlepsze. Z żadną nie przestawa, przeraża go zawsze możliwe dziecko, a jeszcze bardziej nieuchronna perspektywa rozwodu. Obawia się odpowiedzialności. Obowiązki, o tym nie myśli. Nie ma pracy, w domu koszmarny niedostatek. Odwiedzający ośrodek pomocy w bocznej Warszawskiej, zabiedzeni rodzice po powrocie wzbijają pod sufit iście kosmatą atmosferę. Na własną kwaterę nie ma szans. Przeczytał w gazetach, że takich jak on w szpagacie doliczono się dwa miliony. „Po jakie licho młodzież daje ciała studiując bezrobocie? Przecież nikt w pośredniaku nie wypatruje kwalifikowanych politologów, marketingowców, katechetów także”. Wyjazd z miasta po zarobek nie jest brany pod uwagę, ponieważ nie stać go choćby na ascetyczne wydatki. Miałby wrócić doświadczony niepowodzeniem, bez oszczędności?
Takie są „Krzysztofa uniwersytety”. Owładnięty złym duchem nie umie, nie ma odwagi przyznać się do swoich błędów. Drzemał jako niecierpliwy, ale teraz, niesiony duchem czasu jest wściekły. Zawiedziony, degradowany przez dziwną strukturę, a wciąż nie wie po czyjej stronie państwo stoi, w głębi duszy się wstydzi samego siebie.
Jednego jest pewien, tym razem „na nich” nie zagłosuje! Autorytety powtarzają „rozpuszczana młodzież” się buntuje! - nic go to nie obchodzi. Krzysztofa nie martwi czytelnictwo, że spada, ani wolontariat w głodnej Afryce. Połów łososia na Alasce ma gdzieś. Podobnie traktuje młodszych szykujących się za Odrę, pobudzonych niemiecką ofertą nauki z konkretnym kieszonkowym. Słyszy, że brakuje inżynierów. Gdzie, kto o nich się upomina?
Słabej wiary Krzysztof, w sumieniu wyznający „umiar w doskonałości”, ma złe przeczucia. Jak to się stało, że szkoły publiczne będą pokoleniową zgubą? Dlaczego zanikanie wszechnic zapowiada „siedem lat chudych”? Walczące o przetrwanie campusy prywatne – jeszcze gorzej. W urządzaniu edukacji wyczuwa zamieszanie wielkie. Z jakiego powodu dla dyplomowanych humanistów nastały „podłe czasy”?
Fundując sobie standaryzację, w której przyrost biednych zatrważa, a wyłączanych traktuje się jako uciążliwych, utkwiliśmy w rozdarciu. Miasto zatomizowało się, systemowo krzywdzeni bytujemy w rozproszeniu. Skoro dobra wspólne nie są każdemu dostępne, jeśli państwowa machina wykreowała zjawisko chciwości odrzucającej nienadążających… Już wiemy, że lokalny small bussines nie jest szansą na etat. Ujmując skrótowo problem, miastu przydałaby się gospodarcza lokomotywa.
Handel – dobrze, że jest, ale są kupiectwa granice. Wciąż nie wiemy jakiego grodu chcemy: protokólantów, krzewicieli, kramarzy, praktykantów, higienistek, banitów? Pozbyliśmy się mundurowych, głównie kolejarzy i żołnierzy. Owszem, są w śladowych ilościach, ale kto ich widzi? Widujemy natomiast funkcjonariuszy od ścigania, od kontrolowania, od ewidencjonowania, od ratowania.
Oraz od odpuszczania.
da Videk - 01-03-2011
Artykuły powiązane:
Reklama
1.
Świetne!
Życzliwa (178.42.130...) 01-03-2011 21:33
