Witaj
13.59.112.169
13.59.112.169
Każde miasto ma swoją specyfikę. Dla kogo Pana zdaniem Stargard jest idealnym miejscem do życia?
Dla mnie, ale i dla każdego, kto szuka dobrego, przyjaznego nie tylko komunikacyjnie miejsca do życia z dostępem do tego, czego potrzebuje.
W Strategii Rozwoju Społeczno-Gospodarczego do roku 2020 poruszony był problem migracji ludzi młodych ze Stargardu. Czy to zagadnienie jest monitorowane i dostępne są analizy z tego problemu?
Takich szczegółowych analiz nie mamy. Jeśli popatrzymy z perspektywy ludnościowej, to wciąż spada liczba ludzi zameldowanych w Stargardzie. Uważam, że jesteśmy w stanie poprzez generowanie dużej liczby miejsc pracy i pokazywanie poprawy jakości życia budować zainteresowanie zamieszkaniem w Stargardzie. Widzimy ten proces rozlewania się ludności z miasta. Wystarczy się przejechać do Grzędzic, Żarowa, Lipnika – wszędzie dookoła zabudowa jednorodzinna. Uważam, że zbyt mocno próbowaliśmy bronić takiej typowo miejskiej urbanizacji i oferowaliśmy w naszych planach zagospodarowania zbyt małą podaż terenów pod nową zabudowę.
Podczas ostatniej kadencji śp. Prezydenta Sławomira Pajora zrealizowaliśmy bardzo dużą podaż planistyczną terenów pod potrzeby budownictwa mieszkaniowego, w tym również jednorodzinnego. Z perspektywy planów zagospodarowania przestrzennego mamy do dyspozycji cały obszar Giżynka, osiedle Lotnisko, tereny w kierunku na Żarowo, także przebudowany plan na osiedlu Pyrzyckim. Na tym ostatnim przetestujemy model w wydaniu niemieckim. Nie będzie to typowa dla polskich rozwiązań realizacja. Szykujemy się do budowania drogi dla osiedla, łączącej ul. Broniewskiego z ul. Powstańców Warszawy. Te tereny zostaną uzbrojone w pełną infrastrukturę: ciepło sieciowe, prąd, kanalizację ściekową i deszczową, przystanki autobusowe, ścieżki pieszo-rowerowe i oświetlenie uliczne. Chciałbym, abyśmy dawali standard miejski, którego nie ma na wsi.
Są ludzie, którzy zaczynają odczuwać niedogodności związane z przenosinami do podstargardzkich miejscowości. Oni wiedzą, że trzeba przyjechać do Stargardu i przywieźć dzieci, zrobić zakupy, przyjechać tu do pracy. Wieczne przemieszczanie się – w szczególności, kiedy ma się dzieci – jest dużą dolegliwością. Do tego stopnia, że potrafi zniszczyć komfort wynikający z zamieszkania w domu jednorodzinnym. Chcemy przynajmniej trochę zatrzymać tych, którzy są gotowi ponieść na starcie większy koszt zakupu działki, ale w zamian za to uzyskać miejski komfort.
Teraz skupiamy się na wykorzystaniu tego potencjału rosnącej liczby miejsc pracy do tego, żeby przyciągać nowych mieszkańców – w dużej części młodych. Elastyczność w zmianie miejsca zamieszkania notują przede wszystkim ludzie w takim wieku – często jeszcze nie będący w związkach małżeńskich albo też są to młode małżeństwa. Oni mają dużo większą elastyczność i dopiero szukają swojego miejsca na ziemi. Mocno pracujemy w tym obszarze. Mam taki zamysł, jeszcze nad tą koncepcją pracujemy, żeby prowadzić sprzedaż indywidualnych nieruchomości. Chodzi o możliwość nabycia od miasta pojedynczej działki.
Wg Wieloletniej Prognozy Finansowej (WPF) rekonstruowana Brama Pyrzycka ma zawierać centrum informacji, sale edukacyjne, sale konferencyjne, pomieszczenia socjalne. Jakie jest zapotrzebowanie na sale konferencyjne i edukacyjne w mieście? Jakie dokładnie potrzeby będą realizowały te pomieszczenia? Dlaczego akurat taka lokalizacja centrum informacyjnego?
To nie będzie przestrzeń typowa do prowadzenia konferencji. Opracowując koncepcję rewitalizacji Bramy Pyrzyckiej poszukiwaliśmy możliwości zdobycia funduszy zewnętrznych na ten cel. Uważam, że musimy kontynuować proces modernizacji zabytków ceglanych – włącznie z Plantami. To jest wartość i absolutnie jeden z atutów Stargardu.
Co do samej Bramy Pyrzyckiej – sposobem na zdobycie środków finansowych przeznaczonych na turystykę jest również zlokalizowanie punktu informacji turystycznej w podbramiu. Dzisiaj CIT ulokowane jest przy Rynku. Prowadzimy jednak strategię promocyjną polegającą na wyprowadzeniu turystów na planty i w ciąg murów obronnych, dlatego m.in. zdecydowaliśmy się na zmianę lokalizacji. Dzisiaj centrum ma jedną zasadniczą wadę – za mało pomieszczeń. Chcemy zbudować CIT, który będzie efektywnie pracował nad ruchem turystycznym.
Nasza strategia turystyczna skupia się głównie na turystyce historycznej. Stargard z punktu widzenia ruchu turystycznego oprócz Iny ma planty i obiekty zabytkowe. To jest podstawowa atrakcja turystyczna miasta. Pracownik, który obsługuje ruch turystyczny w Kolegiacie, jest w stanie przekierować turystę już zainteresowanego tą tematyką historyczną na planty i inne obiekty zabytkowe. Jeśli naszym zadaniem jest wyprowadzenie ruchu turystycznego na obwarowania, to podstawowym produktem, nad którym pracujemy, jest trasa muzealna. Na to potrzeba ogromnych pieniędzy. Trzeba stopniowo poprowadzić modernizację wszystkich tych zabytków, a w szczególności obwarowań bram i baszt, które są po drodze. Ostatnie próby z programem Interreg nie przyniosły rezultatu. Szykujemy się do aplikowania o fundusze norweskie – z pomysłem trasy muzealnej. To ma spowodować, że ruch turystyczny, który u nas teraz skupia się w dwóch zasadniczych miejscach – w Kolegiacie i Bastei – w większym zakresie wyprowadzimy w kierunku murów obronnych i poprowadzimy właśnie trasą muzealną.
Sposoby na uzyskanie środków na modernizacje są różne. W przypadku Bramy Pyrzyckiej tym motywem przewodnim była turystyka i właśnie lokalizacja w tym obiekcie CIT nam w tym ewidentnie pomagała. Przestrzenie konferencyjne są na potrzeby muzeum do prowadzenia zajęć edukacji muzealnej. Teraz MAH prowadzi ją w Ratuszu.
Czy oznakowanie trasy turystycznej wymaga realizacji w ramach WPF?
Oznakowana trasa turystyczna dookoła Starówki już jest. Pierwszy szlak wyznacza zorganizowane przez Towarzystwo Przyjaciół Stargardu oznakowanie kierunkowe – niestety notorycznie niszczone. Prowadzi ono po szlaku Stargard Klejnot Pomorza. Druga możliwość zwiedzania to typowo turystyczny żółty szlak. Dodatkowo są jeszcze są tablice prowadzące przez Szlak Gotyku Ceglanego. To jest dodatkowy produkt dotyczący praktycznie wszystkich miast leżących na szlaku. W trasie muzealnej natomiast chodzi nam z jednej strony o kontynuację procesu rewitalizacji obiektów zabytkowych, z drugiej o wprowadzenie aplikacji kierującej turystę przy wykorzystaniu smartfona i kodów QR. Stojąc np. przy baszcie Morze Czerwone można by usłyszeć, zobaczyć, czy przeczytać całą historię tego obiektu. Mamy zamysł zbudowania trasy turystycznej i chcemy ją oprawić w nowoczesny sposób. To nie chodzi o znaki w kształcie tabliczek. Jest to element składowy dużego projektu.
Jaki jest stan pracowni dydaktycznych w stargardzkich szkołach podstawowych (komputery, laboratoria, pomoce dydaktyczne)?
Wystarczający, co nie znaczy, że nie może być lepszy. Przykład to obecna przebudowa Szkoły Podstawowej nr 2, gdzie wyposażenie stanie się przykładowym, czy wręcz modelowym. Inwestujemy w pracownie w zakresie np. promocji zdrowia, dokształcenia zawodowego czy edukacji informatycznej. Dyrektorzy szkół przy wykorzystaniu różnych źródeł finansowania w międzyczasie wyposażyli się w wiele tablic multimedialnych. Każda szkoła zgodnie z programem nauczania posiada pracownię komputerową. W dużej części są one naprawdę nowoczesne.
Kolejnym zadaniem w ramach WPF jest Stargardzkie Centrum Nauki. Jak ta inwestycja już w okresie eksploatacji wpłynie na finanse w dziale oświata? Czy nie spowoduje zmniejszenia funduszy na realizację podstawowych potrzeb edukacyjnych np. pracowni komputerowych? Jakie jest zapotrzebowanie na taką inwestycję w mieście gdy Pan Sam określił, że aktualnie brakuje funduszy na realizację podstawowych zadań? Osobiście rozmawiałem z dwoma nauczycielami informatyki, którzy stwierdzili, że nie są w stanie sensownie prowadzić zajęć na posiadanym sprzęcie.
Z tej perspektywy pojawi się nowa pozycja w budżecie. Stargardzkie Centrum Nauki po pierwsze programowaliśmy w taki sposób, żeby podejść z refleksją do niektórych centrów, które bardzo mocno wyposażyły się w elektronikę. Centrum Nauki Kopernik postrzegane było dla nas jako wzór – ale właśnie po to, aby zrobić to inaczej. W CNK multimediów jest mnóstwo i ze względu na dynamiczny proces zmian w IT niestety nie zawsze są sprawne i drogie w eksploatacji. Pozyskaliśmy świetnych ludzi do układania koncepcji dla SCN. Odeszliśmy od multimediów. Centrum Nauki będzie oparte o doświadczenia konstruktorów wielu centrów nauki – m.in. pana Krasnodębskiego, który uczestniczył w budowie CNK oraz szefa struktur organizacji prowadzącej centrum nauki w Szczecinie. Szczecińskie centrum nauki zlokalizowane dotychczas w Muzeum Narodowym jest przykładem tego, jak można centrum nauki prowadzić, uwzględniając również efekty ekonomiczne. Atrakcyjność szczecińskiego, stosunkowo niewielkiego obiektu jest bardzo duża. Często można ją uzyskać w oparciu o proste urządzenia, o wykorzystanie prostych mechanizmów fizyki, czy chemii – bez zaangażowania multimediów. Jest to naprawdę ciekawe. Świat multimedialny dzieci mają dziś na wyciągnięcie ręki. Natomiast wykorzystanie tych zjawisk i sił fizyki może być bardzo interesujące.
Chcemy uzyskać centrum nauki, które będzie miało swój własny charakter. Z perspektywy funkcjonalnej to będzie się broniło. Po to długo pracowaliśmy, żeby utrzymanie SCN nie było dla nas studnią bez dna – obciążeniem generującym jedynie koszty.
Jak wygląda rozwiązywanie problemu kanalizacji deszczowej w Stargardzie?
W większości w Stargardzie mamy kanalizację ogólnospławną budowaną przed wojną. Ma ona tą zaletę, że system kanalizacyjny jest stale przepłukiwany. Nie generuje wtedy dużych zastojów i konieczności częstego serwisowania. Dotyczy to zarówno części deszczowej, jak i sanitarnej. Pamiętajmy jednak, że ma też swoje obciążenie związane z ograniczoną pojemnością. Jeśli wepniemy kilka układów zrzutów sanitarnych, to w pewnym momencie wody opadowe w dużej ilości nie są w stanie w tym systemie się zmieścić. Tam, gdzie dziś powstają nowe osiedla, budujemy kanalizację deszczową rozdzielczą.
Chcemy doprowadzić tam, gdzie jest to możliwe, do rozdzielania kanalizacji ogólnospławnej od sanitarnej albo do takiej przebudowy przekrojów kanalizacji ogólnospławnej, aby ułatwiać zrzut ścieków – również deszczowych. Przy realizacji P&R rozwiążemy też problem zalewania wodą deszczową wiaduktu na ul. Bogusława IV. Wypracowaliśmy rozwiązanie polegające na wybudowaniu dużej rury odwodnieniowej pomiędzy wiaduktami na ul. Wyszyńskiego i Bogusława IV. Koszt kilku milionów złotych pokryje kolej. Do tego systemu podpięty będzie też układ deszczowy z ZCP, przebudowa układu torowego oraz P&R. My natomiast w ramach tego porozumienia wybudujemy rurę od wiaduktu przy ul. Bogusława IV i poprzez system segregacji wody deszczowej wyrzucać ją będziemy do rzeki Iny. Da nam to układ, który umożliwi również podpięcie innych inwestycji.
Przy ul. Krzywoustego nie mamy problemów z wodą deszczową. Natomiast spiętrzenia z osiedla Zachód i Chopina powodują wyrzucanie studzienek kanalizacyjnych na skrzyżowaniu ul. Konopnickiej. To jest kłopot, który trzeba rozwiązać. Prostego pomysłu na ogólne rozwiązanie dla całego miasta w jednym momencie nie sposób wypracować. Inną rzeczą jest doprowadzenie do sytuacji, żeby wszystkie ścieki przechodziły przez oczyszczalnię, również w sytuacjach dużych spiętrzeń deszczówki. To jest na chwilę obecną jedno z ważniejszych wyzwań w tym obszarze.
